⚾ Wypowiedzenie Umowy O Świadczenie Usług Medycznych

Umowa o świadczenie usług podpisywana jest na czas oznaczony lub nieoznaczony. Czas oznaczony umowy określony jest w umowie/aneksie. Umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych po czasie oznaczonym zostanie automatycznie przedłużona na czas nieoznaczony, o ile nie złożysz przeciwnego oświadczenia na piśmie, nie później niż na 30 Jak zostało wspomniane, rozwiązanie umowy B2B wymaga sporządzenia oświadczenia woli o wypowiedzeniu, które można przygotować w oparciu o nasz gotowy do wypełnienia wzór wypowiedzenia umowy b2b. Dokument powinien uwzględniać: datę i miejsce sporządzenia, dane stron, oznaczenie umowy, oświadczenie o wypowiedzeniu, umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania, spółdzielczej umowy o pracę lub innej umowy, której przedmiotem jest świadczenie pracy lub współpraca, a także osoba fizyczna będąca członkiem albo wspólnikiem jednostki organizacyjnej będącej Pracodawcą. 20) Program Opieki Medycznej – zakres świadczeń Minimalna podstawa wymiaru zasiłku chorobowego, opiekuńczego, macierzyńskiego w 2020 r. Dla pracowników zatrudnionych na pełen etat, podstawa wymiaru zasiłku, od której oblicza się zasiłek chorobowy, opiekuńczy, wyrównawczy, macierzyński lub świadczenie rehabilitacyjne, nie może być niższa od 1 stycznia 2020 r. niż 2243,54 zł. Zgodnie z art. 57 ust. 6 ww. ustawy w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy Taki charakter mają np. umowy o świadczenie usług doradczych, księgowych, marketingowych. Wypowiedzenie umowy zlecenia zostało uregulowane w art. 746 K.c. Wynika z niego, że dający Wypowiedzenie umowy o pracę jest jednostronnym oświadczeniem woli jednej ze stron, mające na celu zakończenie istniejącego stosunku pracy po upływie okresu wypowiedzenia. Oświadczenie to nie wymaga zgody dwóch stron, ponieważ jest to jednostronna decyzja jednej ze stron stosunku pracy. Wypowiedzenie umowy o pracę może być dokonane Podstawą powództwa są umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Umowy te uregulowane w ustawie z dnia 16 lipca 2004r Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. 171 poz. 1800 z późn. zm.). Zgodnie z art. 2 pkt.41 przywołanej ustawy świadczenie usług telekomunikacyjnych to wykonywanie usług za pomocą własnej sieci , z wykorzystaniem sieci Zwolnienie z podatku VAT nie przysługuje również w sytuacji, gdy świadczenie medyczne nie jest wykonywane, a jedynie pozostaje w gotowości do wykonania, np. usługa gotowości do wykonania badania diagnostycznego. Zgodnie z ustawą o VAT, dla usług gotowości do wykonania usług medycznych stawką podatkową jest 22% (obecnie 23%). eQH8. Do podstawowych obowiązków pracodawcy należy regularne kierowanie pracowników na badania lekarskie. Konieczne jest przy tym zadbanie, aby badania te były wykonywane przez odpowiednio wykwalifikowany personel medyczny, w ramach umowy ze specjalistyczną placówką. Czy umowa o świadczenia zdrowotne może być zawarta z kilkoma podmiotami? Odpowiadamy w artykule! Badania lekarskie Wstępnym badaniom lekarskim podlegają: osoby przyjmowane do pracy; pracownicy młodociani przenoszeni na inne stanowiska pracy i inni pracownicy przenoszeni na stanowiska pracy, na których występują czynniki szkodliwe dla zdrowia lub warunki uciążliwe (art. 229 § 1 Kodeksu pracy). Badania okresowe wykonuje się w trakcie trwania zatrudnienia, z częstotliwością określoną przez lekarza uprawnionego do ich przeprowadzania, zgodnie ze wskazówkami metodycznymi w sprawie przeprowadzania badań profilaktycznych pracowników (art. 229 § 2 kp i § 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy – dalej „rozporządzenie”). Kontrolnym badaniom lekarskim poddaje się pracownika w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku (art. 229 § 2 kp).Pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie (art. 229 § 4 kp). Skierowanie na badania Wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie przeprowadza się na podstawie skierowania wydanego przez pracodawcę, na jego koszt (art. 229 § 4a i § 6 kp). Skierowanie powinno zawierać: określenie rodzaju badania profilaktycznego, jakie ma być wykonane; w przypadku osób przyjmowanych do pracy lub pracowników przenoszonych na inne stanowiska pracy – określenie stanowiska pracy, na którym osoba ta ma być zatrudniona; w tym przypadku pracodawca może wskazać w skierowaniu dwa stanowiska pracy lub więcej, w kolejności odpowiadającej potrzebom zakładu; w przypadku pracowników – określenie stanowiska pracy, na którym pracownik jest zatrudniony; opis warunków pracy uwzględniający informacje o występowaniu czynników niebezpiecznych, szkodliwych dla zdrowia lub czynników uciążliwych i innych wynikających ze sposobu wykonywania pracy, z podaniem wielkości narażenia oraz aktualnych wyników badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia, wykonanych na tych stanowiskach (§ 4 ust. 1–2 rozporządzenia). Jak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 21 czerwca 2005 r., II PK 319/04, pracownik stawiający się do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności z powodu choroby nie ma obowiązku dostarczenia orzeczenia lekarskiego o zdolności do pracy. Jeżeli pracownik stawi się do pracy i zgłosi gotowość jej wykonywania, obowiązek skierowania go na kontrolne badania lekarskie spoczywa na pracodawcy. Wymagania kwalifikacyjne lekarzy Badania profilaktyczne oraz profilaktyczną opiekę zdrowotną niezbędną z uwagi na warunki pracy wykonują lekarze, którzy posiadają specjalizację w dziedzinach medycyny pracy, medycyny przemysłowej, medycyny morskiej i tropikalnej, medycyny kolejowej, medycyny transportu, medycyny lotniczej lub higieny pracy. Szczegółowe regulacje dotyczące wymaganych kwalifikacji określono w § 7 rozporządzenia. W postanowieniu Sądu Najwyższego z 19 marca 2015 r., SDI 4/15, zauważono: „To zawsze lekarz jest odpowiedzialny za treść wystawionego zaświadczenia lekarskiego. Pracodawca z różnych względów może nie być zainteresowany w ujawnianiu tego, że praca wykonywana na jego rzecz będzie świadczona w warunkach szczególnych lub uciążliwych i przedstawiona przez niego informacja co do tych warunków musi podlegać choćby najbardziej ogólnej kontroli lekarza prowadzącego badania profilaktyczne”. Podstawowa jednostka medycyny pracy Zgodnie z art. 2 ust. 2 pkt 1 Ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy działalność leczniczą w celu sprawowania profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracującymi prowadzą podstawowe jednostki służby medycyny pracy, do których mogą się zaliczać: zakłady opieki zdrowotnej lub ich wydzielone jednostki sprawujące profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pracującymi, lekarze wykonujący indywidualną praktykę w tym zakresie. Art. 12 ust. 1 ustawy o służbie medycyny pracy wymaga, aby badania wstępne, okresowe i kontrolne pracowników oraz inne świadczenia zdrowotne były wykonywane na podstawie pisemnej umowy zawartej przez pracodawcę (zleceniodawcę) z podstawową jednostką służby medycyny pracy (zleceniobiorcą). Umowa o świadczenia zdrowotne powinna określać w szczególności: strony umowy oraz osoby objęte świadczeniami z tytułu umowy; zakres opieki zdrowotnej, który powinien obejmować co najmniej te rodzaje świadczeń, do których zapewnienia pracodawca jest obowiązany na podstawie Kodeksu pracy, ustawy o służbie medycyny pracy i przepisów wydanych na ich podstawie; warunki i sposób udzielania świadczeń zdrowotnych, a w szczególności: sposób rejestracji osób objętych umową, organizację udzielania świadczeń, tryb przekazywania zaświadczeń lekarskich o zdolności do pracy bądź nauki oraz sposób podania tych informacji do wiadomości zainteresowanych; sposób kontrolowania przez zleceniodawcę wykonywania postanowień umowy; obowiązki zleceniodawcy wobec zleceniobiorcy dotyczące: przekazywania informacji o występowaniu czynników szkodliwych dla zdrowia lub warunków uciążliwych wraz z aktualnymi wynikami badań i pomiarów tych czynników, zapewnienia udziału w komisji bezpieczeństwa i higieny pracy działającej na terenie zakładu pracy, zapewnienia możliwości przeglądu stanowisk pracy w celu dokonania oceny warunków pracy, udostępniania dokumentacji wyników kontroli warunków pracy, w części odnoszącej się do ochrony zdrowia; wysokość należności, sposób jej ustalania, terminy płatności oraz tryb rozliczeń finansowych; dopuszczalność zlecania osobom trzecim przez zleceniobiorcę obowiązków wynikających z umowy; okres, na który została zawarta umowa (nie krótszy niż rok); sposób rozwiązywania umowy za wypowiedzeniem i przypadki stanowiące podstawę rozwiązywania umowy ze skutkiem natychmiastowym; tryb rozstrzygania sporów związanych z realizacją i rozliczeniem finansowym umowy. Jedna umowa czy więcej? W myśl art. 13 ustawy o służbie medycyny pracy pracodawca, działając w porozumieniu z przedstawicielami pracowników, ma prawo wyboru podstawowej jednostki służby medycyny pracy. Ustawa nie określa, w jakim trybie ani w jakiej formie pracodawca powinien umożliwić pracownikom (lub choćby ich przedstawicielom) wypowiedzenie się w kwestii wyboru jednostki, która będzie realizowała świadczenia zdrowotne. Należy zatem przyjąć, że powinno to nastąpić w taki sposób, aby pracownicy mieli realną możliwość wypowiedzenia się – bezpośrednio lub poprzez przedstawicieli. Przykład 1. Pracodawca przekazał pracownikom sporządzoną przez siebie listę kilku posiadających najlepsze opinie podstawowych jednostek służby medycyny pracy, prosząc, aby każdy pracownik wskazał tę jednostkę, z którą – jego zdaniem – powinna zostać zawarta umowa. Po podsumowaniu oddanych głosów zawarto umowę z jednostką, która otrzymała najwięcej głosów. W ten sposób pracodawca spełnił wymóg działania w porozumieniu z pracownikami przy wyborze zleceniobiorcy usług medycznych z zakresu medycyny pracy. Ani art. 13 ustawy o służbie medycyny pracy, ani inne przepisy nie wykluczają możliwości zawarcia przez pracodawcę umów w zakresie świadczeń zdrowotnych z więcej niż jedną podstawową jednostką służby medycyny pracy. Decyzja pracodawcy o współpracy w tym zakresie z wieloma placówkami może być podyktowana różnymi względami, w szczególności organizacyjnymi, ekonomicznymi czy logistycznymi – np. w przypadku, gdy pracodawca zatrudnia pracowników w swoich oddziałach, w różnych miejscowościach i w każdej z nich badania są przeprowadzane przez tamtejszą podstawową jednostkę służby medycyny pracy. Umowa o świadczenie zdrowotne może być więc zawarta z kilkoma placówkami medycznymi. Odpowiedź:Wyłącznie lekarz podstawowej opieki zdrowotnej może odstąpić od sprawowania opieki nad pacjentem i to tylko w przypadku istnienia ważnych powodów. Odstąpić od leczenia nie może natomiast świadczeniodawca jako taki, gdyż uprawnień takich po stronie świadczeniodawcy nie formułuje żaden z przepisów ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 464) - dalej czy też żadne z postanowień umowy o udzielanie świadczeń gwarantowanych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej. Jednoczesnego podkreślenia wymaga, iż każdorazowo decyzja lekarza o odstąpieniu od leczenia pacjenta winna być uzależniona od uprzedniego ustalenia istnienia bądź nieistnienia konkretnych i uzasadnionych powodów. Z pewnością jako ważnych powodów nie można traktować samego faktu formułowania przez świadczeniobiorcę skarg pod adresem lekarza czy świadczeniodawcy. Skargi te winny bowiem stanowić przedmiot postępowania wyjaśniającego i dopiero w przypadku uznania ich całkowitej bezzasadności rozważyć należałoby, czy ich formułowanie uniemożliwia bądź poważnie utrudnia lekarzowi kontynuowanie procesu leczenia pacjenta. Za oczywiste uznać należy, iż z uwagi na konstrukcję prawną deklaracji wyboru stanowiącej jednostronne oświadczenie woli pacjenta, brak jest jakiejkolwiek możliwości „wypowiedzenia” przez świadczeniodawcę „umowy” (deklaracji). Deklaracja, jako jednostronne oświadczenie woli, może zostać cofnięta wyłącznie przez samego na wstępie niniejszych rozważań zauważyć należy, iż zgodnie z przepisem art. 28 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.) - dalej świadczeniobiorca ma prawo wyboru świadczeniodawcy udzielającego świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej spośród tych świadczeniodawców, którzy zawarli umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Dokonując wyboru świadczeniodawcy, świadczeniobiorca dokonuje jednocześnie wyboru lekarza, pielęgniarki lub położnej podstawowej opieki zdrowotnej. Sam wybór świadczeniodawcy udzielającego świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej oraz lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej opieki zdrowotnej potwierdzany jest, jak stanowi art. 56 przez świadczeniobiorcę pisemnym oświadczeniem woli - deklaracją wyboru. Przedmiotowa konstrukcja pozwala na przyjęcie założenia, iż deklaracja wyboru świadczeniodawcy udzielającego świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej oraz lekarza, pielęgniarki lub położnej podstawowej opieki zdrowotnej jest jednostronnym pisemnym oświadczeniem woli świadczeniobiorcy o dokonaniu wyboru świadczeniodawcy, a nade wszystko oznaczonego z imienia i nazwiska, a wykonującego u świadczeniodawcy zawód medyczny, lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej lub położnej podstawowej opieki zdrowotnej. Powyższe ustalenie, zgodnie z którym deklaracja wyboru składana przez świadczeniobiorcę stanowi jednostronne li tylko oświadczenie woli tego ostatniego wyklucza możliwość „wypowiedzenia” umowy/deklaracji. Deklaracja, jako jednostronne oświadczenie woli, może zostać cofnięta wyłącznie przez samego wskazać należy, iż postanowienia zarówno umowy o udzielanie świadczeń gwarantowanych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej jak i ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty dopuszczają możliwość odstąpienia przez lekarza od leczenia świadczeniobiorcy. Jak stanowi bowiem § 4 ust. 9 umowy o udzielanie świadczeń gwarantowanych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej, której wzór stanowi załącznik nr 2 do zarządzenia Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 27 listopada 2013 r. w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna Nr 69/2013/DSOZ, z ważnych przyczyn, na podstawie przepisów art. 38 lekarz POZ może odstąpić od leczenia świadczeniobiorcy, o ile nie zachodzi przypadek, gdy zwłoka w udzieleniu świadczenia mogłaby spowodować niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, oraz inny przypadek niecierpiący zwłoki. W sytuacji opisanej wyżej lekarz podstawowej opieki zdrowotnej zobowiązany jest do uprzedzenia dostatecznie wcześnie świadczeniobiorcy, jego przedstawiciela ustawowego bądź opiekuna faktycznego o podjętej decyzji i wskazania realnych możliwości uzyskania tego świadczenia u innego lekarza lub świadczeniodawcy POZ oraz do uzasadnienia, odnotowania faktu odstąpienia od leczenia w dokumentacji medycznej i na egzemplarzu złożonej do niego deklaracji wyboru oraz do zgłoszenia przypadku wraz z uzasadnieniem właściwemu ze względu na zawartą umowę oddziałowi wojewódzkiemu Narodowego Funduszu Zdrowia. Podobne wymogi do tych sformułowanych wyżej, wyartykułowane zostały przepisami art. 38 i 30 Zgodnie z art. 38 lekarz może nie podjąć lub odstąpić od leczenia pacjenta, z tym jednak zastrzeżeniem, że w przypadku odstąpienia od leczenia, lekarz ma obowiązek dostatecznie wcześnie uprzedzić o tym pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego bądź opiekuna faktycznego i wskazać realne możliwości uzyskania tego świadczenia u innego lekarza lub w podmiocie leczniczym, a także uzasadnić i odnotować ten fakt w dokumentacji medycznej. Co istotne, jeżeli lekarz wykonuje swój zawód na podstawie stosunku pracy lub w ramach służby, może nie podjąć lub odstąpić od leczenia, jeżeli istnieją poważne ku temu powody, po uzyskaniu zgody swojego przełożonego. Rzecz jasna niezależnie od brzmienia przywoływanych przepisów lekarz ma obowiązek udzielać pomocy lekarskiej w każdym przypadku, gdy zwłoka w jej udzieleniu mogłaby spowodować niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, oraz w innych przypadkach niecierpiących zwłoki. Artur Paszkowski, autor współpracuje z Serwisem Prawo i ZdrowieOdpowiedzi udzielono r. Przypadki, w których Narodowy Fundusz Zdrowia uprawniony jest do rozwiązania umowy ze świadczeniodawcą, zostały określone przez prezesa funduszu w warunkach udzielania świadczeń opieki zdrowotnej w 2005 r. Warunki te obowiązują wszystkich świadczeniodawców, ponieważ są dołączane przez oddziały NFZ (jako załącznik nr 2) do każdej umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. wiadczeniodawca, który popisuje umowę z NFZ, zgadza się na ich stosowanie w zakresie niesprzecznym z postanowieniami umowy. Rozwiązanie umowy z funduszem może nastąpić w trybie zwykłym, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia albo w trybie natychmiastowym, bez zachowania okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy w zwykłym trybie może nastąpić w każdym czasie i bez podania określonego powodu. Warunkiem koniecznym jest tylko dokonanie wypowiedzenia na piśmie. Po upływie okresu wypowiedzenia, który wynosi co najmniej 3 miesiące, umowa ulega rozwiązaniu w ostatnim dniu miesiąca kalendarzowego. W tym samym trybie fundusz może od umowy odstąpić. Do rozwiązania umowy w trybie natychmiastowym może dojść w wyniku wystąpienia po stronie świadczeniodawcy naruszeń prawa lub postanowień umowy. Bez okresu wypowiedzenia Oddział NFZ może rozwiązać umowę w całości lub w części, bez zachowania okresu wypowiedzenia, w następujących przypadkach: 1. utraty uprawnień do udzielania świadczeń, np. wykreślenia zakładu opieki zdrowotnej z rejestru wojewody, wykreślenia lekarza prowadzącego gabinet prywatny z rejestru praktyk lekarskich, utraty przez lekarza prawa wykonywania zawodu itp.; 2. zawarcia umowy z lekarzem, który udziela świadczeń zdrowotnych u świadczeniodawcy mającego umowę z funduszem wbrew zakazowi określonemu w art. 132 ust. 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych; 3. udzielania świadczeń zdrowotnych w innym zakładzie opieki zdrowotnej albo w innej jednostce organizacyjnej tego samego zakładu w czasie wyznaczonym na wykonywanie świadczeń zakontraktowanych (wyjątek stanowią świadczenia ratujące życie, udzielane w przypadkach nagłych osobom znajdującym się w innej jednostce organizacyjnej tego samego zakładu); 4. niezorganizowania przez świadczeniodawcę kompleksowego udzielania świadczeń, w szczególności niezapewnienia wykonania badań laboratoryjnych, diagnostyki obrazowej i innych badań, procedur medycznych zapewniających kompleksowość realizowanych świadczeń oraz transportu sanitarnego, w przypadkach określonych w przepisach (zorganizowanie transportu sanitarnego nie dotyczy świadczeniodawców podstawowej opieki zdrowotnej, o ile nie zawarli odrębnej umowy w tym zakresie); 5. powierzenia podwykonawstwa podmiotom innym niż wskazane w ofercie lub niespełniającym warunków określonych przez fundusz dla świadczeniodawcy; 6. niezastrzeżenia w umowach podwykonania prawa funduszu do kontroli podwykonawców; 7. niepowiadomienia oddziału funduszu o zamierzonych zmianach podstaw formalnoprawnych prowadzonej działalności, mających wpływ na sposób realizacji umowy, w terminie 30 dni przed ich dokonaniem oraz nieprzedłożenia oddziałowi funduszu dokumentów potwierdzających dokonanie tych zmian w terminie 7 dni po ich dokonaniu; 8. udzielania świadczeń przez osoby nieuprawnione, nieposiadające wymaganych kwalifikacji; 9. udzielania świadczeń w pomieszczeniach nie odpowiadających wymogom fachowym lub sanitarnym; 10. udzielania świadczeń bez wymaganego sprzętu i aparatury medycznej lub z użyciem sprzętu i aparatury nie odpowiadających obowiązującym przepisom; 11. przerwy w udzielaniu świadczeń lub ograniczenia ich dostępności, uniemożliwiających funduszowi wywiązanie się z terminowego i pełnego wykonania zobowiązań wobec ubezpieczonych (chyba że świadczeniodawca zapewnił we własnym zakresie ciągłość udzielania świadczeń przez innego świadczeniodawcę, posiadającego umowę z funduszem, niezwłocznie powiadomił o tym fundusz i - jeżeli przerwa miała trwać ponad 3 dni - uzyskał pisemną zgodę funduszu na udzielanie przez niego świadczeń (dla ambulatoryjnej opieki specjalistycznej, leczenia stomatologicznego, rehabilitacji leczniczej oraz leczenia psychiatrycznego i uzależnień zgoda funduszu na udzielanie świadczeń przez zastępcę jest wymagana, jeżeli przerwa ma trwać ponad 14 dni); 12. braku ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z udzielaniem świadczeń na okres obowiązywania umowy, obejmującego w szczególności odpowiedzialność cywilną z tytułu przeniesienia chorób zakaźnych, w tym zakażenia wirusem HIV i WZW; 13. przedstawienia nieprawdziwych lub niezgodnych ze stanem faktycznym danych lub informacji, będących dla oddziału funduszu podstawą ustalenia kwoty finansowania świadczeń; 14. przedstawienia nieprawdziwych lub niezgodnych ze stanem faktycznym danych lub informacji w toku postępowania o zawarcie umowy; 15. udaremnienia lub utrudniania kontroli przeprowadzanej przez fundusz. W przypadkach określonych w punktach 2-12 rozwiązanie umowy wymaga uprzedniego wezwania świadczeniodawcy do usunięcia uchybień w wyznaczonym terminie, nie dłuższym niż 14 dni. wiadczeniodawca może rozwiązać umowę bez zachowania terminów wypowiedzenia tylko w jednym przypadku - niedokonania przez oddział funduszu zapłaty za co najmniej dwa kolejne miesiące udzielania świadczeń. Uwaga na recepty Warto zauważyć, że nieprawidłowości w wystawianiu recept nie stanowią podstawy do rozwiązania umowy w trybie natychmiastowym. Wystawianie recept niezgodnie z przepisami naraża świadczeniodawcę na obciążenie go kosztami refundacji wraz z odsetkami ustawowymi. Wysokość i termin zwrotu kosztów refundacji oddział funduszu określa w pisemnym wezwaniu do zapłaty. Podstawa prawna: § 18, § 35-37 Warunków udzielania świadczeń opieki zdrowotnej - załącznik nr 20 do zarządzenia nr 5/2004 prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z 13 października 2004 r. w sprawie przyjęcia wzorów umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w 2005 r. Prawo w medycynie Newsletter przygotowywany przez radcę prawnego specjalizującego się w zagadnieniach prawa medycznego ZAPISZ MNIE

wypowiedzenie umowy o świadczenie usług medycznych